Κράματα χύτευσης

Κράματα χύτευσης είναι συνήθως μη σιδηρούχα και υπάρχει μεγάλος αριθμός διαθέσιμων με ευρύ φάσμα φυσικών και μηχανικών ιδιοτήτων που καλύπτουν σχεδόν κάθε πιθανή εφαρμογή που μπορεί να απαιτήσει ένας σχεδιαστής.

Τα κράματα αλουμινίου και ψευδαργύρου είναι τα πιο ευρέως χρησιμοποιούμενα και ακολουθούν το μαγνήσιο, τα κράματα ψευδαργύρου-αλουμινίου (AZ), ο χαλκός, ο κασσίτερος και ο μόλυβδος.

Τα κράματα με βάση τον ψευδάργυρο, τον μόλυβδο και τον κασσίτερο ταξινομούνται ως μέταλλα χαμηλού σημείου τήξης, τα οποία λιώνουν σε θερμοκρασία μικρότερη από 725^oF (385^oC). Τα κράματα ψευδαργύρου-αλουμινίου (ZA) έχουν ελαφρώς υψηλότερο εύρος τήξης 800^oF έως 900^oF (426^oC έως 482^oC). Τα κράματα αλουμινίου και μαγνησίου θεωρούνται κράματα μέτριου σημείου τήξης, τα οποία χυτεύονται στα 1150^oF έως 1300^oF (621^oC έως 704^oΓ) εύρος. Τα κράματα χαλκού θεωρούνται υψηλής τήξης, πάνω από 1650^oF (899^oC). Τα κράματα χαμηλού σημείου τήξης χυτεύονται σε μηχανές θερμού θαλάμου. Τα κράματα ενδιάμεσου και υψηλού σημείου τήξης χυτεύονται σε μηχανές ψυχρού θαλάμου. Τα τελευταία χρόνια άρχισαν να χρησιμοποιούνται ειδικά σχεδιασμένες μηχανές θερμού θαλάμου για τη χύτευση κραμάτων μαγνησίου.

Χημική σύνθεση (%) για αλουμίνιο και ψευδάργυρο